چه زيباست

در اوج تنهايي دست انساني را گرفتن

به بهانه اينکه نگذارم تنها بماند .

چه زيباست

در اوج نااميدي انساني را همراهي کردن

 به بهانه اميدوار کردنش

 و چه نامردمانه است انساني را دنبال خود کشيدن ،

 عاشق کردنش

 و در اوج تنهایيش رها کردن

 و گفتنِ اينکه ديگر تو را نمي خواهم .